Φεγγαρόστρατα

15Αύγουστος στην Αθήνα. 11 η ώρα το βράδυ και οι δρόμοι είναι εντελώς άδειοι. Δε χρειάζεται καν να ανεβείς στο πεζοδρόμιο. Περπατάς στην άκρη της λεωφόρου, έτσι κι αλλιώς δεν έρχεται κανένα αυτοκίνητο.

Η αποπνικτική ζέστη της ημέρας έχει δώσει τη θέση της σε ένα εξίσου ζεστό καλοκαιρινό αεράκι. Στην πραγματικότητα ο αέρας που φυσάει είναι κι αυτός ζεστός, αλλά αφήνεις τον εαυτό σου να ξεγελαστεί και να πιστέψει ότι δροσίζεσαι.

Photo taken from: aderwise.com/streets-any-big-city-night-empty Photo credits: izadict.blogspot.com

Αν και απαλός, ο αέρας καταφέρνει να παρασύρει μια άδεια, νάιλον σακούλα που βρίσκεται πεταμένη στην άκρη του δρόμου. Τη σηκώνει ψηλά, κάνει μερικούς κύκλους στον αέρα και την αφήνει να πέσει στη μέση της λεωφόρου. Μένει για λίγο αναποφάσιστη. Να σηκωθεί ή να βολευτεί εκεί για να περάσει τη βραδιά της; Το αεράκι δεν την αφήνει να το σκεφτεί άλλο. Την ξανασηκώνει στον αέρα πετώντας τη ξανά λίγο πιο κάτω.

Ο δρόμος είναι επαρκώς φωτισμένος. Τόσο ώστε να μπορείς να βλέπεις πόσο άδεια είναι απόψε η λεωφόρος. Μπροστά και πίσω σου. Έρημη.

Το μόνο που ακούς είναι τα βήματά σου. Συγκεντρώνεις την προσοχή σου στον ήχο των τακουνιών σου και στο ανεπαίσθητο φύσημα του ανέμου. Ξαφνικά, από κάπου έρχεται μια παιδική φωνούλα. Τραγουδάει ένα γνωστό παιδικό τραγουδάκι. Είσαι βέβαιη ότι είναι γνωστό, αν και για κάποιο λόγο εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να θυμηθείς τα λόγια. Με το βλέμμα ψάχνεις τα τριγύρω μπαλκόνια. Από πού έρχεται άραγε αυτή η φωνή; Δε θες να ταραχτείς, αλλά όλα τα μπαλκόνια είναι κλειστά και σκοτεινά. Ο κόσμος λείπει. Όσο προχωράς, η μικρή κοριτσίστικη φωνούλα ακούγεται απομακρυσμένη. Σβήνει… τόσο πολύ που σκέφτεσαι ότι θα ήταν της φαντασίας σου.

Μπορεί κάποιος να είχε καμιά τηλεόραση ανοιχτή και να ερχόταν από εκεί.

Χάρηκες που δεν άφησες τον εαυτό σου να τρομάξει από κάτι τέτοιο. Είναι τόσο όμορφο το καλοκαίρι. Είναι τέλεια η αίσθηση του να είσαι μόνη σε ένα τέτοιο τοπίο. Σου θυμίζει τα στούντιο του Χόλιγουντ μετά τα γυρίσματα. Πόλεις ολόκληρες που ερημώνουν. Πόλεις φαντάσματα.

Όχι ότι τις έχεις δει ποτέ από κοντά. Αλλά ξέρεις. Αυτή η αίσθηση… είναι τόσο παράξενα γνώριμη που σου κάνει εντύπωση. Μόνη αισθάνεσαι πιο ασφαλής.

Αυτή η κοριτσίστικη φωνή πλάκα πλάκα σε τρόμαξε. Σου θυμίζει τον εαυτό σου όταν ήσουν μικρή που τραγουδούσες όλη την ώρα και η μαμά σε συμβούλευε να κάνεις ένα διάλειμμα γιατί θα σε πονέσει ο λαιμός σου. Σου φορούσε εκείνο το λευκό φόρεμα με τις κίτρινες μαργαρίτες, εκείνο που σου άρεσε να κάνεις γρήγορες στροφές γύρω από τον εαυτό σου, γιατί φούσκωνε έτσι, κι ένιωθες σαν μπαλαρίνα. Τι θυμήθηκες πάλι;

Τα φανάρια αναβοσβήνουν σε αόρατα αυτοκίνητα. Πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο. Το τραγούδι δεν ακούγεται καθόλου πια, σε σημείο να σου λείπει. Ο ρυθμικός ήχος των τακουνιών σου είναι ο μόνος που απέμεινε. Σου ‘ρχεται να τραγουδήσεις. Πας να ανοίξεις το στόμα αλλά απ’ το λαρύγγι δε βγαίνει ήχος. Έχεις τόσες ώρες να μιλήσεις σε κάποιον που έκλεισε η φωνή σου. Μια βραχνάδα. Κλείνεις το στόμα και καθαρίζεις λίγο το λαιμό σου. Έτοιμη. Καλύτερα να μην ξεκινήσεις απευθείας με τραγούδι. Ένα σιγανό μουρμουρητό ίσως είναι προτιμότερο για αρχή. Μουρμουρίζεις ένα σκοπό. Το βήμα σου γίνεται πιο ανάλαφρο. Χαμογελάς. Διασχίζεις το δρόμο και περνάς απέναντι. Στο πλάι βρίσκεται ένα μικρό στενό. Περιέργως, είναι κι αυτό καλοφωτισμένο. Κοκαλώνεις. Στη μέση του στενού, αρκετά μακριά, για να μην μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιη, βρίσκεται ένα μικρό κοριτσάκι. Κοιτάζει προς το μέρος σου. Δεν πιστεύεις σε αυτό που βλέπεις. Δε γίνεται. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου για να δεις καλύτερα. Έχουν θολώσει λίγο από το ζεστό αεράκι. Το κορίτσι τώρα, δε φαίνεται  πουθενά. Στα δεξιά σου, η είσοδος μιας παλιάς πολυκατοικίας. Ένα λευκό φόρεμα με κίτρινες μαργαρίτες χάνεται στο εσωτερικό της, ενώ ακούς ξεκάθαρα τον ήχο της εισόδου της πολυκατοικίας που κλείνει.

Και μετά την καρδιά σου. Δεν ακούς τίποτα άλλο, παρά μόνο την καρδιά σου που χτυπάει δυνατά. Χίλια τύμπανα μέσα στο στήθος σου, έχουν βαλθεί να σ’ το ξεσκίσουν για να ξεχυθούν έξω.

Είσαι περίεργη, τόσο μα τόσο περίεργη. Αλλά όχι. Δε θα πας να δεις τι συμβαίνει. Δε θα την ακολουθήσεις. Ο φόβος σου νικάει την περιέργεια. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας σπίτι. Όσο πιο γρήγορα μπορείς. Ευτυχώς που δε θα είσαι μόνη εκεί. Σε περιμένει ο δικός σου. Θα ηρεμήσεις σίγουρα μόλις φτάσεις σπίτι. Η φωνή του, πραγματική, χωρίς τίποτε το απόκοσμο, θα σε καθησυχάσει. Σίγουρα.

Επιταχύνεις το βήμα σου. Δε θες να καθυστερήσεις άλλο. Μα τι περίεργο, πώς γίνεται να είναι τόσο έρημοι πια οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας; Πού μπορεί να έχουν πάει όλοι; Όσο και να το αποφεύγεις, η σκέψη σου επιστρέφει σε εκείνο το λευκό φόρεμα με τις κίτρινες μαργαρίτες. Ήταν ίδιο με το δικό σου. Με εκείνο που σου φορούσαν παιδί.

«Ντάξει, δεν το είδα καλά», σκέφτεσαι, «μπορεί να μην ήταν και ακριβώς ίδιο». Μπροστά στα μάτια σου, παίζει ξανά και ξανά η σκηνή. Ένα μικρό κομμάτι ύφασμα χάνεται στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Μετά η πόρτα που κλείνει. Κι όμως ήταν. Ίδιο. Ολόιδιο.

Έχεις επιταχύνει κι άλλο το βήμα σου. Σχεδόν τρέχεις. Η καρδιά σου χτυπάει πανικόβλητη, αλλά να, σε λίγο φτάνεις σπίτι σου. Υπομονή. Σε δυο λεπτά θα μπεις μέσα. Θα ανέβεις επάνω και θα μιλήσεις μαζί του. Με ένα υπαρκτό πρόσωπο. Έφτασες. Ξεκλειδώνεις βιαστικά την πόρτα της εισόδου και μπαίνεις γρήγορα μέσα. Κλείνεις την πόρτα και ακουμπάς την πλάτη σου πάνω της. Ώρα να ηρεμήσεις τώρα. Να ξαναβρεί η καρδιά το ρυθμό της. Κλείνεις τα μάτια. Ηρεμείς. Κάνεις δυο βήματα να ανέβεις τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο ασανσέρ, όταν ακούς δυνατά χτυπήματα στην πόρτα πίσω σου. Παγώνεις. Κρύος ιδρώτας σε έχει λούσει. Δε θες να κοιτάξεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Είσαι υποχρεωμένη να γυρίσεις, να δεις κατάματα την αλήθεια…

Πίσω από το τζάμι της εισόδου, βρίσκεται ένα μικρό κορίτσι. Φοράει ένα λευκό φόρεμα με κίτρινες μαργαρίτες. Ίδιο με το δικό σου. Ολόιδιο.

Όχι. Ξανά.

Πίσω από το τζάμι της εισόδου, δε βρίσκεται ένα μικρό κορίτσι. Βρίσκεσαι εσύ. Είσαι εσύ, όπως ήσουν τότε. Ο παιδικός εαυτός σου κολλάει το στόμα του στο τζάμι θαμπώνοντάς το με την άχνα του. Σε κοιτάζει, σχεδόν παρακλητικά. Σου χτυπάει το τζάμι. Είναι φανερό πως θέλει να του ανοίξεις. Αλλά φυσικά αποκλείεται να το κάνεις. Αισθάνεσαι κάθε ίχνος αίματος να στραγγίζεται από μέσα σου. Ο τρόμος που νιώθεις είναι υπερβολικά μεγάλος. Πισωπατώντας προχωράς προς το ασανσέρ. Έχεις σταματήσει να παίρνεις ανάσες. Αισθάνεσαι το κεφάλι σου υπερβολικά παγωμένο και ιδρωμένο ταυτόχρονα. Μουδιασμένο. Μπαίνεις στο ασανσέρ βιαστικά ενώ έχεις όλα τα συμπτώματα μιας ισχυρής κρίσης πανικού. Τα δάχτυλα των χεριών σου δεν τα νιώθεις καν από το μούδιασμα. Πατάς το κουμπί του πρώτου ορόφου, ενώ προσπαθείς να αναπνεύσεις. Κάποια στιγμή τα καταφέρνεις. Τα μάτια σου έχουν πλημμυρίσει με δάκρυα. Η πρώτη ανάσα που κατορθώνεις να πάρεις, είναι ταυτόχρονα κι ένας λυγμός. Ένας εσωτερικός, σβησμένος, σχεδόν άηχος λυγμός. Που χάνεται. Στο μακρινό παρελθόν. Βαθιά. Στη λήθη.

Αχ, αυτός ο μικρός πρίγκιπας… με τα περίεργα ρούχα και τα ξανθά σαν το στάρι μαλλιά. Αυτός ο πιτσιρίκος που έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μας παρόλο που δε γνωρίζουμε ούτε καν το όνομά του. Αλλά τι σημασία έχει ένα όνομα, όπως έλεγε κι ο Σαίξπηρ; Αφού κατάφερε να μας «εξημερώσει» θα είναι πάντα για εμάς ο δικός μας μικρός πρίγκιπας!

Ο Μικρός πρίγκιπας είναι ένα πολυγαπημένο παραμύθι του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ. Ένα παραμύθι που θα έπρεπε να το διαβάσουν όλοι… οι μεγάλοι. Ναι «οι μεγάλοι» έγραψα, και όχι κατά λάθος! Είναι ένα παραμύθι που πρέπει να διαβάσουν οι μεγάλοι για να σταματήσουν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη κατά τη συναναστροφή τους με παιδιά.

Πρόκειται για ένα παραμύθι γεμάτο συμβολισμούς και κρυμμένα νοήματα, που όμως είναι αρκετά εύκολο να τα αποκωδικοποιήσεις.

 Τι να πρωτοπεί κανείς; Τι να αναφέρει; Τα λόγια της αλεπούς; «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια» ή μήπως τα λόγια του ίδιου του μικρού πρίγκιπα; «Εκείνο που ομορφαίνει την έρημο είναι πως κάπου κρύβει ένα πηγάδι» (μτφ. Στρατή Τσίρκα εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ).

 Κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο βρήκα άφθονα sites που αναφέρουν διάφορα αποσπάσματα από τον μικρό πρίγκιπα και τα αναλύουν. Συχνότερα ασχολούνται με την ιστορία  με την αλεπού, γι’ αυτό δε θα μιλήσω εδώ γι’ αυτήν. Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό απόσπασμα εδώ: http://book.attack.gr/?p=98

Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση των συμβόλων που συναντάμε στο μικρό πρίγκιπα θα βρείτε εδώ:

 http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/antoine_de_saint-exupery_le_petit_prince/comments.htm

 Προσωπικά θα ήθελα να μείνω σε δυο άλλα σημεία. Στην αρχή και στο τέλος του παραμυθιού. Στη Φαντασία και την Αυτοθυσία.

 Στην αρχή ο πιλότος, (ή ίσως και ο ίδιος ο συγγραφέας) ανατρέχει στην παιδική του ηλικία και θυμάται τα πρώτα του αποτυχημένα βήματα στη ζωγραφική. Μόλις είχε κάνει την πρώτη του ζωγραφιά και…:

«Έδειξα το αριστούργημά μου σε μεγάλους και τους ρώτησα αν το σχέδιό μου τους τρόμαξε.

– Γιατί να μας τρομάξει ένα καπέλο; μου αποκρίθηκαν.

 Το σχέδιό μου δεν έδειχνε ένα καπέλο. Έδειχνε ένα βόα που χώνευε έναν ελέφαντα. Έπιασα τότε και σχεδίασα το εσωτερικό του βόα, για να μπορέσουν οι μεγάλοι να καταλάβουν. Πάντα τους χρειάζονται εξηγήσεις. Το σχέδιό μου αριθμός 2 ήταν έτσι:

Τότε οι μεγάλοι με συμβούλευσαν να παρατήσω τα σχεδιάσματα του βόα, τ’ από μέσα και τ’ απέξω του, και να προσέξω καλύτερα τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και τη γραμματική.

Να πώς εγκατέλειψα λοιπόν, σε ηλικία έξι χρονώ, μια θαυμάσια σταδιοδρομία ζωγράφου. Η αποτυχία του σχεδίου μου αρ. 1 και του σχεδίου μου αρ. 2 μ’ αποθάρρυνε. Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ το παραμικρό μόνοι τους και για τα παιδιά είναι πολύ κουραστικό να τους δίνουν ξανά και ξανά εξηγήσεις».
(Μτφ. Στρατή Τσίρκα)

Κάπως έτσι ο ήρωας διηγείται ότι σταμάτησε να ζωγραφίζει πριν καν αρχίσει. Με τον τρόπο τους οι μεγάλοι σκότωσαν τη φαντασία του, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν να την κατανοήσουν. Με τον ίδιο πεζό τρόπο, σκοτώνουμε συχνά τη φαντασία των παιδιών οδηγώντας τα να σκέφτονται με τον τρόπο που θέλουμε εμείς, γιατί αυτόν θεωρούμε εμείς «λογικό», ποδοπατώντας έτσι τις περισσότερες φορές κάθε δημιουργικότητα και ταλέντο που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο.

Από την άλλη, το τέλος του παραμυθιού είναι επίσης πολύ σημαντικό γιατί διδάσκει την αυτοθυσία. Γιατί εξηγεί με ένα απλό εύρημα ότι η αληθινή αγάπη σημαίνει αυτοθυσία. Για να βρεις την αγάπη σου μπορεί να χρειαστεί να χάσεις ένα κομμάτι από το Εγώ σου. Αλλά μην ανησυχείς. Γιατί αυτό το Εγώ που χάνεται είναι μόνο η επιφάνεια. Και ο μικρός σοφός μας πρίγκιπας με τα χρυσαφένια μαλλιά ξέρει καλά πώς να αγαπάει το τριαντάφυλλό του.

Λέω, λοιπόν, να κλείσουμε τα μάτια και να αρχίσουμε να δουλεύουμε πάλι τη φαντασία μας. Λέω μάλιστα να πιάσουμε κουβέντα και με κανέναν μικρό πρίγκιπα που θα συναντήσουμε στο δρόμο μας και να ακούσουμε με προσοχή όσα έχει να μας πει.

Υ.Γ. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι στο Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου προβάλλεται η ψηφιακή παράσταση με τίτλο «Ο Μικρός Πρίγκιπας» μεταγλωττισμένη από γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς. Φαίνεται μια αξιόλογη προσπάθεια και από Σεπτέμβριο λέω να πάω να τη δω.

Πάρτε και μια γεύση από την ταινία: Le petit Prince (trailer)

Άνοιξε τα μάτια της ξαφνικά μες στο σκοτάδι. Το ηλεκτρικό ρολόι στο κομοδίνο δίπλα της έδειχνε 4:00. Τότε τον πρόσεξε. Στο ταβάνι του δωματίου της διαγραφόταν η σκιά ενός άντρα. Στεκόταν ακίνητος, σαν να την περίμενε. Ο τρόμος την περιέλουσε.

Ποιος ήταν αυτός;

Φοβόταν να ανάψει το φως. Χωρίς να κουνηθεί ούτε χιλιοστό από τη θέση της φώναξε δυνατά, σαν να βρισκόταν κάποιος στο διπλανό δωμάτιο. Ίσως να τον φόβιζε έτσι και να έφευγε.

Κι όμως… η σκιά δεν κουνήθηκε καθόλου. Τον ένιωθε εκεί, με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της, να την κοιτάζει.

Η καρδιά της χτυπούσε φρενιασμένα.
Τι ήταν αυτός;

Μάζεψε όλες τις δυνάμεις της, έβγαλε το χέρι από τα σκεπάσματα και το τέντωσε να φτάσει το διακόπτη για το φως. Τεντώθηκε λίγο ακόμη,

…Το ουρλιαχτό της έσβησε γρήγορα μέσα στο σκοτάδι…

Το πρωί την βρήκαν εκεί, παγωμένη, με το χέρι κρεμασμένο στην άκρη του κρεβατιού. Ο επιθεωρητής της αστυνομίας μπήκε και έλεγξε το δωμάτιο. Τίποτε δε μαρτυρούσε την αιτία του θανάτου της. Διέταξε να γίνει νεκροψία. Έσβησε το φως και βγήκε από το δωμάτιο. Το ηλεκτρικό ρολόι έδειχνε 11:00. Έκλεισε πίσω του την πόρτα, αλλά δεν πρόσεξε τις δυο σκιές που διαγράφονταν στο ταβάνι μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. Στέκονταν εκεί. Ακίνητες. Μια αντρική και μια γυναικεία.

Το τεστ Γενικών Γνώσεων και Δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ εσείς το γνωρίζετε;

Α, είναι πολύ απλό. Έχει κάποιες ερωτήσεις που απαιτούν να είσαι ενήμερος σε κάποια βασικά θέματα και να είσαι σε θέση να χρησιμοποιείς την κοινή λογική.

Παραθέτω ενδεικτικά δυο ερωτήσεις που τέθηκαν στο τελευταίο τεστ που έλαβε χώρα το Νοέμβριο του 2008:

Ερώτηση 1:

Τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων είναι:

α) τρία

β) τέσσερα

γ) πέντε

δ) έξι

Ερώτηση 22:

Ένας μαθητής παρέδωσε στον καθηγητή του (8) εργασίες, καθεμία από τις οποίες είχε έκταση ή 1 ή 2 σελίδες. Αν ο μαθητής παρέδωσε συνολικά 12 σελίδες, πόσες εργασίες ήταν δισέλιδες;

α) Μία.

β) Δύο

γ) Τρεις

δ) Τέσσερις

Δεν ξέρω αλλά έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να νιαουρίσω εδώ, κατά το «Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;» 

Ωραίο το τεστ δε λέω. Εγώ πάντως το βρήκα διασκεδαστικό! Ούτε να διαβάσεις χρειάζεται ούτε να κουραστείς. Παιχνιδάκι. Σε περίπτωση που θέλετε να παίξετε και με τις υπόλοιπες ερωτήσεις θα το βρείτε εδώ.

( Να και οι απαντήσεις).

Καλά μέχρι εδώ. Ξέρετε όμως ότι η βαθμολογία που θα πάρει κάποιος από αυτό το τεστάκι μοριοδοτείται x3 στις προκηρύξεις θέσεων για το Δημόσιο;

Ας κάνουμε τώρα μια απλή υπόθεση. Ας πούμε ότι κάποιος δεν τα πήγε και πολύ καλά σε αυτό το τεστάκι και με άριστα το 100 πήρε τη βάση, ήτοι 50.

50 x 3 = 150

Για πλάκα λοιπόν μαζεύει 150 μοριάκια. Αν τώρα στροφάρει λίγο παραπάνω και χτυπήσει ένα 70άρι ας πούμε, θα μαζέψει 210 μόρια. Περισσότερα δηλαδή από εκείνα που αντιστοιχούν σε ένα μεταπτυχιακό!!!

Με ένα απλό τεστ λοιπόν λίγων ωρών, και με ερωτήσεις στις οποίες μπορούν να απαντήσουν ακόμη και παιδιά ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ στην ουσία ο κάτοχος ενός μεταπτυχιακού για το οποίο έχει φάει 1-2 χρόνια της ζωής του. Υπόψη ότι ένα μεταπτυχιακό στο γνωστικό αντικείμενο της θέσης που προσφέρεται μοριοδοτείται με 150 μόρια. Αν είναι σε άλλο γνωστικό αντικείμενο όμως τα μόρια είναι ακόμη λιγότερα, μόλις 50.

Αν τώρα ήσουν τζιμάνι και έγραψες άριστα στο τεστ πήρες δηλαδή 100 τότε μαζεύεις 100 x 3 = 300 μόρια. Τα ίδια δηλαδή που παίρνεις αν έχεις κάνει ένα διδακτορικό!!! Και μιλάμε για διδακτορικό αυτού του γνωστικού αντικειμένου. Γιατί αν είναι σε άλλο γνωστικό αντικείμενο τότε παίρνεις μόνο 150 (δηλαδή μια απλή βάση στο τεστ γενικών δεξιοτήτων).

 Σας μπέρδεψα; Υπολογίστε τα μόνοι σας!

Γιατί λοιπόν να παιδεύεστε με σπουδές και να χάνετε τα χρόνια σας τζάμπα; Αράξτε καλύτερα σε μια καφετέρια, διαβάστε και καμιά εφημερίδα και έτοιμοι! Αφού ο κύριος ΑΣΕΠ σας λύνει το πρόβλημα με το δικό του τεστ, το οποίο προφανώς θεωρεί πολύ πιο έγκυρο για να καλύψετε μια θέση στο δημόσιο από ένα μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών! 

Πού ζούμε; Ποιος τα μελετά και τα αποφασίζει αυτά; 

Και για να μην παρεξηγηθώ, να τονίσω εδώ ότι θεωρώ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ τις γενικές γνώσεις. Σαφέστατα, δεν μπορεί κάποιος να θέλει να λέγεται επιστήμονας και να μη γνωρίζει απλά πράγματα, όπως τι είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αλλά από την άλλη ερωτώ: Το να γνωρίζει κάποιος «τι είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας», τον καθιστά αυτομάτως και επιστήμονα; Λειτουργεί αμφίδρομα δηλαδή αυτό; Ο ΑΣΕΠ αυτό δείχνει να πιστεύει πάντως! Μοριοδοτώντας τα κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξισώνει τις γενικές γνώσεις με τα διδακτορικά!!!