Χάπι μπέρθντευ του μιι, χάπι μπέρθντευ του μιιιιιιιιι, χάπι μπέρθντευ Απολλωνία, χάπι μπέρθντευ του μιιιιιιιι! Ναι, σήμερα έχω γενέθλια (χτες μάλλον, μεταμεσονύχτιο post) και αφού δεν μπήκατε στον κόπο εσείς, μου τραγουδάω εγώ το τραγουδάκι! Κάποιος πρέπει να εκτελέσει το δύσκολο αυτό έργο! Και το κάνω εγώ. Το εκτελώ. Το τραγούδι.
Έχω μερακλώσει τόσο (η ζίρο θα φταίει) που άμα λάχει καταπίνω και τα 35 χρόνια μου αμάσητα και χωρίς χάπι! Αμέ, όχι τι νόμιζες!
Μπορεί και να μη φταίει η ζίρο. Μπορεί να φταίει αυτή η αναθεματισμένη σελήνη στον τοξότη που με κάνει να αισθάνομαι παιδί. Μπορεί να φταίει και η κυρία Σοφία που ήρθε προχτές και με ρώτησε: 26 δεν είσαι;
Ναι, ναι, ναι! Τόσο νιώθω, τόσο είμαι.
Στην τελική μπορεί να φταίνε και τα γονίδια! Πήρα του πατέρα μου. Το πιο πετυχημένο που άκουσα σήμερα ήταν η ευχή του! Δεν ξέρω βέβαια αν πήγαινε σε μένα, ή στον εαυτό του:
– Να τα εκατοεικοσιοστήσεις! (120!!) μου λέει.
Τον κοιτάζω.
Με κοιτάζει.
– Ναι! Τα εκατό είναι λίγα τώρα πια, μου εξηγεί.
Άμα μεγαλώνει ο άνθρωπος τελικά…

Και για να μη σκάσετε από την περιέργεια για το πώς γιόρτασα σήμερα τα γενέθλιά μου, θα σας το αποκαλύψω. Όχι δε βγήκα για ποτό, όχι δεν ξενύχτησα και όχι δεν τα γιόρτασα βράδι.
Hint: Τα γενέθλια διαρκούν όλη μέρα. 24 ώρες για την ακρίβεια.
Λύση: Σηκώθηκα η καλή σου το πρωί. Είχα πάρει άδεια από τη δουλειά και είχα ειδοποιήσει και μερικά φιλαράκια που είχαν την τύχη να μη δουλεύουν σήμερα. Πήγαμε στο δικό μας στέκι, και φάγαμε πρωινό. Κομπλέ. Ομελέτες, καφέδες, γλυκά, τα πάντα! Έτσι τα γιόρτασα τα γενέθλιά μου! Πρωί! Και το κατευχαριστήθηκα! Χώρια που μέχρι το βράδυ είχα χωνέψει κιόλας! Εξ ου και τα χάπια που αποφύγαμε, όπως προανέφερα! (βλ. Zantac)
Όπερ έδει δείξαι.

Υ.Γ. Σήμερα μας ενημέρωσε ο Γκούγκλης ότι είχε γενέθλια και ο Βιβάλντι. Ή θα είχε. Αν ζούσε. (Διότι γεννήθηκε το 1678 και έτσι και ζούσε θα ήταν η προσωποποίηση κάθε ονείρου του πατέρα μου και… πολλών πολλών άλλων). Δεν μπορώ να μην τον τιμήσω λοιπόν. Έτσι αυτό το post είναι μετά μουσικής, που λέμε… Απολαύστε την Άνοιξη!