Έτος: 9002 μ.Χ.
Πλανήτης: Νέα Αδαλλεμία

Στη Νέα Αδαλλεμία ξημερώνει η Μεγάλη Μέρα. Η μέρα που περίμεναν όλοι τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Η μέρα της αναζήτησης του Χαμένου Θησαυρού. Και οι εκατό Νεοαδαλλεμιανοί βρίσκονται σε ετοιμότητα! Έχει γίνει πια κάτι σαν επέτειος γι’ αυτούς, σαν γιορτή, κάτι σαν τη δική μας Ολυμπιάδα…
Ναι, το κυνήγι του χαμένου θησαυρού για τους Νεοαδαλλεμιανούς είναι πλέον θεσμός!

Το κυνήγι είναι απλό και θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω χωρίς να σας μπλέξω με πολλές λεπτομέρειες. Βλέπετε, οι νόμοι της φύσης σ’ εκείνη την πλευρά του σύμπαντος είναι λίγο διαφορετικοί απ’ τους δικούς μας.
Ένας πανάρχαιος θρύλος αναφέρει ότι σε κάποιο σημείο του μικρού αυτού πλανήτη βρίσκεται θαμμένο ένα κουτί. Μέσα σε αυτό βρίσκεται το πολυτιμότερο αγαθό. Επί χρόνια ψάχνουν οι Νεοαδαλλεμιανοί να βρουν το κουτί και να το ανοίξουν, αλλά ακόμη δεν τα έχουν καταφέρει, καθώς για να ανοίξει το έδαφος και να ξεθαφτεί το κουτί, επιβάλλεται (και συγχωρήστε μου εδώ το τεχνικό του θέματος) να μεταβληθεί στο σημείο εκείνο η βαρύτητα του πλανήτη. Με απλά λόγια, πρέπει να βρεθούν τη συγκεκριμένη μέρα στο σημείο όπου βρίσκεται θαμμένο το κουτί, οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού. Κι αφού οι κάτοικοι είναι πάντοτε εκατό θα πρέπει να βρίσκονται εκεί τουλάχιστον οι 51 Νεοαδαλλεμιανοί!
Ποιο όμως είναι το «σωστό» σημείο;
Χρόνια τώρα, αιώνες πες καλύτερα, οι Νεοαδαλλεμιανοί δεν έχουν καταφέρει να το βρουν!

Οι προετοιμασίες έχουν ξεκινήσει πυρετωδώς αρκετούς μήνες πριν τη μεγάλη μέρα. Κατά την περίοδο της προετοιμασίας οι κάτοικοι οργανώνονται, κάνουν γιορτές, μαλώνουν και μονοιάζουν. Στόχος κάποιων είναι να πείσουν τους υπόλοιπους να πάνε στην τοποθεσία που πιστεύουν οι ίδιοι ότι κρύβεται ο χαμένος θησαυρός.
Ο Έλ-Λο, 18 χρονών πια (με το δικό μας σύστημα μέτρησης), είναι κατενθουσιασμένος που θα λάβει πάλι μέρος στο Κυνήγι! Αν θυμάστε, ο Έλ-Λο είναι ένας ξεχωριστός Νεοαδαλλεμιανός. Είναι ο μοναδικός Νεοαδαλλεμιανός που έχει φωνή! Είδαν κι έπαθαν οι γονείς του να τον σταματήσουν να μιλάει και να του μάθουν να επικοινωνεί τηλεπαθητικά. Του Έλ-Λο δεν του άρεσε και πολύ αυτό, αλλά για να μην κακοκαρδίσει τους γονείς του, συγκρατούσε τη γλώσσα του και επικοινωνούσε κι αυτός τηλεπαθητικά όπως όλοι οι άλλοι.
Φέτος λοιπόν ήταν γεμάτος ελπίδα ο Έλ-Λο! Θα τον βρούμε σίγουρα το θησαυρό!
Τα ‘βαζε όμως κάτω ξανά και ξανά αλλά δεν του ‘βγαιναν! Τόσα τα χρόνια που παίζεται το Κυνήγι επί τόσα τα μέρη του πλανήτη… Τς! Μα δε γίνεται! Δεν μπορεί! Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Έλ-Λο θα έπρεπε να τον είχαν ήδη ανακαλύψει το θησαυρό τουλάχιστον 3 φορές! Ένα σημείο να έψαχναν κάθε φορά όλα αυτά τα χρόνια θα είχαν καλύψει όλο τον πλανήτη τρεισήμισι φορές!
Κάτι δε γίνεται σωστά… σκέφτηκε ο Έλ-Λο από μέσα του αλλά δεν τόλμησε να βγάλει τσιμουδιά.

-Εσείς πού θα πάτε φέτος; Άκουσε έναν τύπο να ρωτάει τηλεπαθητικά μια ομάδα ανθρώπων.
-Εγώ θα πάω στο σημείο που ανατέλλει ο ήλιος μας! Είμαι σίγουρος ότι εκεί βρίσκεται ο θησαυρός, απάντησε ένας.
-Όχι όχι εγώ θα πάω στο μισοθαμμένο άγαλμα! Εκεί είναι το σωστό σημείο! Μαζί με το άγαλμα είναι θαμμένος και ο θησαυρός σας λέω, είπε ένας άλλος Νεοαδαλλεμιανός.
Άλλοι δήλωσαν ότι θα ανέβουν το γαλανόλευκο βουνό, άλλοι θα πήγαιναν στην πολύχρωμη θάλασσα να κάνουν και τα μπανάκια τους και κάποιοι άλλοι θα κατευθύνονταν προς τα κόκκινα χωράφια. Θα θέριζαν κιόλας! Δεν υπάρχει λόγος να μη συνδυάσουμε το κυνήγι και με λίγη δουλειά, διατείνονταν.
Ο Έλ-Λο ρώτησε αυθόρμητα έναν Νεοαδαλλεμιανό γιατί θέλει να πάει στο ίδιο σημείο που είχε πάει και στο προηγούμενο κυνήγι, αφού ούτε τότε αποκαλύφτηκε θησαυρός εκεί. Ο Νεοαδαλλεμιανός δεν έδειχνε να καλοθυμάται πού είχε πάει αλλά δεν τον ένοιαζε κιόλας. Όχι, εγώ θα πάω εκεί. Αυτό είναι το σημείο! Είμαι σίγουρος! Μάταια προσπαθούσε ο Έλ-Λο να του δείξει πως με βάση την απλή λογική δεν μπορεί να είναι αυτό το σημείο του θησαυρού. Ο Νεοαδαλλεμιανός ήταν ανένδοτος! Όλοι τους ήταν δηλαδή. Τότε ήταν που για πρώτη φορά ο Έλ-Λο συνειδητοποίησε ότι οι συντοπίτες του δεν είχαν δυνατή μνήμη.
Προσπάθησε να τους προτρέψει να οργανωθούν, να πάνε όλοι μαζί κάπου κι αν δεν ανοίξει να πάνε πάλι όλοι μαζί κάπου άλλου. Θα δοκίμαζαν έτσι όχι ένα αλλά δυο διαφορετικά μέρη μέσα στην ίδια μέρα! Μπορεί και τρία… αλλά ο καθένας έλεγε τα δικά του και όλοι επέμεναν στη γνώμη τους. Κι έτσι τους άφησε. Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει, σκέφτηκε ο Έλ-Λο. Εκείνος θα ακολουθούσε το σχέδιό του κι αν ήταν τυχερός θα έβρισκε το θησαυρό. Είχε μεγάλες ελπίδες αυτή τη φορά ο Έλ-Λο. Πίστευε ότι θα τα κατάφερνε, έστω και μόνος του!

Ώσπου η μεγάλη μέρα έφτασε. Ο πράσινος ήλιος φάνηκε στην ανατολή και κάμποσοι Νεοαδαλλεμιανοί ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς τα εκεί. Στην άλλη άκρη του πλανήτη ο πυρσός του μισοθαμμένου μπλε αγάλματος άναψε μια κατακόκκινη φλόγα με τρόπο μαγικό. Κάθε τέσσερα χρόνια άναβε αυτή η φλόγα. Ένα δεύτερο τσούρμο Νέο-Αδαλλεμιανοί κίνησαν προς αυτή την κατεύθυνση. Για να μην πολυλογώ, όλοι πήγαν κάπου τέλος πάντων.

Ο Έλ-Λο γεμάτος ενθουσιασμό έτρεξε γρήγορα προς τη μια τοποθεσία. Περίμενε μερικές ώρες εκεί, αλλά μη βλέποντας αποτέλεσμα, είδε ότι αν έτρεχε γρήγορα προλάβαινε κανά δυο τοποθεσίες ακόμη.

Με τόσο τρέξιμο, η μέρα πέρασε χωρίς να την καταλάβει. Με τον Έλ-Λο να τρέχει σαν μπαλαντέρ δεξιά κι αριστερά, κάποια στιγμή σχηματίστηκε πλειοψηφία αλλά δυστυχώς, για άλλη μια χρονιά δεν έγινε τίποτε. Ούτε ο πλανήτης ταρακουνήθηκε, ούτε το έδαφος άνοιξε, ούτε θησαυρός εμφανίστηκε. Τίποτε απολύτως.
Οι Νεοαδαλλεμιανοί είχαν ξεχάσει πια ακόμη και τι ψάχνουν.
Τι θησαυρός είναι αυτός που περιμένουμε να βρούμε; Πώς θα καταλάβουμε δηλαδή ότι τον βρήκαμε; Ο θρύλος λέει ότι μέσα στο κουτί υπάρχει το πολυτιμότερο αγαθό. Ποιο είναι αυτό; Αυτές τις απορίες εξέφρασε ο Έλ-Λο, αλλά όλοι τον κοιτούσαν σιωπηλοί. Κανείς δεν του απάντησε και μάλλον κανείς δεν ήξερε τι πραγματικά να του απαντήσει.

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά. Όλοι οι Νεοαδαλλεμιανοί ήταν κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Ένας ένας άρχιζαν να αποσύρονται στα σπίτια τους. Πάει κι αυτό. Σε τέσσερα χρόνια πάλι.
Ο Έλ-Λο προσπαθούσε να τους μιλήσει τηλεπαθητικά: Μα, δεν καταλαβαίνετε, δεν έχει σημασία… έλεγε και ξανάλεγε αλλά κανείς δεν τον πρόσεχε.
Οι Νεοαδαλλεμιανοί όλο και λιγόστευαν καθώς επέστρεφαν στα σπίτια τους.
Ο Έλ-Λο κάθισε σε ένα βράχο. Ένιωθε κατάκοπος. Δεν έχει σημασία σας λέω…
Τα μάτια του Έλ-Λο πλημμύρισαν δάκρυα. Είχαν απομείνει ελάχιστοι ακόμη αλλά κι αυτοί ετοιμάζονταν να φύγουν. Ο Έλ-Λο δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο. Ένιωθε την ψυχή του βαριά και τη γλώσσα του δεμένη κόμπο.
«Δεν έχει σημασία ο θησαυρός…» ψιθύρισε με πραγματική φωνή.
Δυο Νεοαδαλλεμιανοί τον άκουσαν και γύρισαν προς το μέρος του. Αλλά ήταν πολύ κουρασμένοι για να του κάνουν παρατήρηση για ηχορρύπανση. Πήραν τα πράγματά τους και έφυγαν αργά.
«Δεν έχει σημασία ο θησαυρός…» συνέχισε ο Έλ-Λο με πνιχτή φωνή από τη θλίψη και με σκυμμένο το κεφάλι «σημασία έχει να είμαστε ενωμένοι… Αυτό είναι το πολυτιμότερο αγαθό!» Σήκωσε το κεφάλι αλλά γύρω του δεν είχε μείνει πια κανείς. Ήταν ολομόναχος.