Φεγγαρόστρατα

Δε με πιστεύεις; 8 στους 10 Αθηναίους το λένε! Είμαι δημόσιος κίνδυνος σου λέω! Πάει και τελείωσε.

Υπάρχουν και ντοκουμέντα! Ορίστε το λένε και τα στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα της METRON ANALYSIS, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις 5 έως τις 10 Ιουνίου σε δείγμα 600 Αθηναίων -αντρών και γυναικών- ηλικίας από 18 ετών και άνω.   http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=58908

Οι Αθηναίοι απάντησαν σε ερωτήσεις τύπου: «Θα καθόσασταν δίπλα στο λεωφορείο σε άτομο που…», «θα μένατε σε ένα διπλανό διαμέρισμα από κάποιον που…», «θα νοικιάζατε το σπίτι σας σε κάποιον που…», «θα δίνατε δουλειά σε κάποιον που…», «θα παντρευόσασταν κάποιον που…»

 Επίσης το 89% των Αθηναίων δηλώνει ότι δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ άτομο στο οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον που να ανήκει στους σωματικά ανάπηρους!

Τελικά όλοι επιθυμούν να «ξεχωρίζουν» αλλά όταν κάποιος πραγματικά διαφέρει τότε τον απομακρύνουμε, τον στήνουμε στον τοίχο ή απλώς… ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ!

Θυμάμαι τώρα το διάλογο που έφτασε κάποτε στ’ αυτιά μου ανάμεσα σε Έλληνα και Γάλλο (πρόεδροι-εκπρόσωποι και οι δυο Συλλόγων Ατόμων με Αναπηρία):

Γάλλος: Από ρατσισμό πώς πάτε;

Έλληνας: Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετοί πρόοδοι και τα στατιστικά δείχνουν….

Γάλλος: Βρε άσε τα στατιστικά. Άμα πας στην παραλία, πόσα «μικτά» ζευγάρια θα δεις; (ο ένας με αναπηρία, ο άλλος χωρίς αναπηρία).

Έλληνας: ……………… 

Εντάξει, ο Γάλλος ήταν πολύ μπροστά! Γιατί είχε κατανοήσει ότι το ‘δεν είμαι ρατσιστής’ δεν έγκειται απλώς στο «ανέχομαι να υπάρχεις κάπου εκεί δίπλα», αλλά,

Σε βάζω σπίτι μου,

               Σε κάνω παρέα,

                               Σου δίνω δουλειά,

                                                 Σε Ερωτεύομαι…

Βγαίνω απ’ τη δουλειά και πάω να κατέβω από το πεζοδρόμιο στο δρόμο χρησιμοποιώντας την ειδική ράμπα που έχουν για τους ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια. (Για όσους δεν το γνωρίζουν, χειρίζομαι αναπηρικό αμαξίδιο. Ηλεκτρονικό παρακαλώ!)

Είμαι πάνω στην ράμπα λοιπόν έτοιμη να κατέβω στο δρόμο. Ακριβώς από πάνω μου μια τεράααστια σηματάρα που δείχνει ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα εκεί και δίπλα του το γνωστό αναπηρικό σήμα (βλ. φωτό). Τεράστιο κι αυτό. Για τους στραβούς και τα άλογα. (Ναι, ναι, έχουμε και άλογα ανάμεσά μας)

Μπροστά μου, έρχεται ξαφνικά ένα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα, παρκάρει κλείνοντας τελείως τη ράμπα και αποκλείοντάς με στο πεζοδρόμιο. Μιλάμε, τόσο γρήγορο παρκάρισμα ούτε με το forward πατημένο στο remote control δεν πετυχαίνεις.

Σκέφτομαι: «Δε θα με είδε».

Από το αυτοκίνητο βγαίνει όλο χάρη, μια κυρία, με τα κλειδιά στο χέρι και βιαστική… πολύ βιαστική!

«Εεε, συγνώμη», της λέω (βλέπετε η μαμά μου μ’ έμαθε να είμαι πάντα ευγενική και να τρώω με κλειστό το στόμα). «Απαγορεύεται το παρκάρισμα εδώ!»

Με κοιτάζει, σαν να μην καταλαβαίνει, σαν να μη βλέπει ότι με έχει αποκλείσει και δεν μπορώ να φύγω και μου λέει: «Αχ, ναι, αλλά δε θ’ αργήσω!»

«Μάλλον δεν καταλάβατε. Θέλω να φύγω και δεν μπορώ!»

Με το πιο αθώο βλέμμα που μπορεί να πάρει κανείς απαντά: «Μα ένα λεπτό θα κάνω μόνο. Να πληρώσω το νερό γιατί θα κλείσει το ταμείο!» μου λέει δείχνοντάς μου το Δημαρχείο της περιοχής.

«Θέλετε δηλαδή να σας περιμένω εδώ στο πεζοδρόμιο μέχρι να τελειώσετε τη δουλειά σας;;;;» τη ρωτάω έκπληκτη!

«Δε θα αργήσω! Βιάζομαι!!» μου ξαναλέει εκείνη με ένα υφάκι: Μα αυτονόητο δεν είναι αυτό που λέω;

«Κι εγώ βιάζομαι, κυρία μου! Για την ακρίβεια, θα είχα φύγει ήδη αν δε μου κλείνατε το δρόμο. Έχετε την απαίτηση να καθυστερήσω τη δική μου δουλειά για να κάνετε τη δική σας; (Έτσι ακριβώς της τα ‘πα. Στον πληθυντικό! Χώρια που μετά με μούντζωναν οι φίλοι μου που δεν την έβρισα). Λυπάμαι, δε γίνεται να σας περιμένω».

«Μα μια στιγμούλα θα κάνω μόνο!» επανέλαβε η κυρία και δυσανασχετώντας έντονα, ξεφύσηξε, μπήκε πάλι στο αμάξι της και το τράβηξε!  Στάνταρ θα σκέφτηκε από μέσα της ότι τόση ώρα που μιλάμε, θα την είχε κάνει τη δουλειά της!!

Έφυγα κοιτάζοντας τριγύρω μου καχύποπτα… Έχει γούστο να πεταχτούν από μια μεριά Μπέκετ και Ιονέσκο και να μου κάνουν πλάκα. Βρε λες;

Μη σε ξεγελούν τα κοριτσίστικα μάτια μου. Δεν είναι αφελή. Απλώς, η γνώση έχει μετουσιωθεί σε κάτι άλλο…

Στους περισσότερους ανθρώπους, η ζωή παρουσιάζει πρώτα το χαρούμενο πρόσωπό της. Έτσι όταν έρχεται η στιγμή να γνωρίσουν τον πόνο, απογοητεύονται. Η γνώση χαράζεται βαθιά στα μάτια τους και βαραίνει το βλέμμα τους.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που η χαρά σου αποκαλύπτεται μετά τον πόνο; Τι γίνεται όταν, τη στιγμή που έχεις χάσει κάθε ελπίδα, έρχεται και σου λέει: «Πάρε να ‘χεις! Χαρά, χαρά, χαρά».

Σαν το νόμισμα και η ζωή, που καθώς πέφτει από το χέρι σου περιστρέφεται ξανά και ξανά μέχρι τη στιγμή που θ’ αγγίξει το έδαφος και η περιστροφή θα λήξει. Πόνος, χαρά, πόνος, χαρά.

Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο έτσι έρχεται η γνώση. Τώρα τι θα την κάνει ο καθένας αυτή τη γνώση είναι δικό του θέμα. Σε κάποιους η γνώση γίνεται απογοήτευση ενώ σε άλλους μετουσιώνεται σε ελπίδα.

Γι’ αυτό, μη σε ξεγελούν τα κοριτσίστικα μάτια μου… Δεν είναι αφέλεια, είναι ΕΠΙΛΟΓΗ μου!

Αφιερωμένο… σε σένα… που βλέπεις τα μάτια μου κοριτσίστικα…

«Τα λέμε», ήταν το τελευταίο πράγμα που της είπε προχτές ο Δημήτρης, όταν τον συνάντησε. Δεν περίμενε να τα πουν το ίδιο βράδυ φυσικά. Εντάξει δεν ήταν και παράλογη. Συνέχεια →

 Από μικρό παιδί το Όμικρον ήταν πολύ απείθαρχο. Δεν άκουγε ποτέ κανέναν και… κλεινόταν πάντα στον εαυτό του! Ένα σαράκι όμως το έτρωγε μέσα του… Ένας μεγάλος καημός τον οποίο δεν τολμούσε να εκφράσει σε κανέναν… Μα πώς μπόρεσαν να του το κάνουν αυτό; Ήταν δυνατόν να μη βλέπει κανένας από τους συγγενείς του πόσο ξεχωριστό ήταν; Πόσο Όμορφο, πόσο Ολοκληρωμένο μέσα στην ίδια του την ύπαρξη;

Συνέχεια →