Βγαίνω απ’ τη δουλειά και πάω να κατέβω από το πεζοδρόμιο στο δρόμο χρησιμοποιώντας την ειδική ράμπα που έχουν για τους ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια. (Για όσους δεν το γνωρίζουν, χειρίζομαι αναπηρικό αμαξίδιο. Ηλεκτρονικό παρακαλώ!)
Είμαι πάνω στην ράμπα λοιπόν έτοιμη να κατέβω στο δρόμο. Ακριβώς από πάνω μου μια τεράααστια σηματάρα που δείχνει ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα εκεί και δίπλα του το γνωστό αναπηρικό σήμα (βλ. φωτό). Τεράστιο κι αυτό. Για τους στραβούς και τα άλογα. (Ναι, ναι, έχουμε και άλογα ανάμεσά μας)
Μπροστά μου, έρχεται ξαφνικά ένα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα, παρκάρει κλείνοντας τελείως τη ράμπα και αποκλείοντάς με στο πεζοδρόμιο. Μιλάμε, τόσο γρήγορο παρκάρισμα ούτε με το forward πατημένο στο remote control δεν πετυχαίνεις.
Σκέφτομαι: «Δε θα με είδε».
Από το αυτοκίνητο βγαίνει όλο χάρη, μια κυρία, με τα κλειδιά στο χέρι και βιαστική… πολύ βιαστική!
«Εεε, συγνώμη», της λέω (βλέπετε η μαμά μου μ’ έμαθε να είμαι πάντα ευγενική και να τρώω με κλειστό το στόμα). «Απαγορεύεται το παρκάρισμα εδώ!»
Με κοιτάζει, σαν να μην καταλαβαίνει, σαν να μη βλέπει ότι με έχει αποκλείσει και δεν μπορώ να φύγω και μου λέει: «Αχ, ναι, αλλά δε θ’ αργήσω!»
«Μάλλον δεν καταλάβατε. Θέλω να φύγω και δεν μπορώ!»
Με το πιο αθώο βλέμμα που μπορεί να πάρει κανείς απαντά: «Μα ένα λεπτό θα κάνω μόνο. Να πληρώσω το νερό γιατί θα κλείσει το ταμείο!» μου λέει δείχνοντάς μου το Δημαρχείο της περιοχής.
«Θέλετε δηλαδή να σας περιμένω εδώ στο πεζοδρόμιο μέχρι να τελειώσετε τη δουλειά σας;;;;» τη ρωτάω έκπληκτη!
«Δε θα αργήσω! Βιάζομαι!!» μου ξαναλέει εκείνη με ένα υφάκι: Μα αυτονόητο δεν είναι αυτό που λέω;
«Κι εγώ βιάζομαι, κυρία μου! Για την ακρίβεια, θα είχα φύγει ήδη αν δε μου κλείνατε το δρόμο. Έχετε την απαίτηση να καθυστερήσω τη δική μου δουλειά για να κάνετε τη δική σας; (Έτσι ακριβώς της τα ‘πα. Στον πληθυντικό! Χώρια που μετά με μούντζωναν οι φίλοι μου που δεν την έβρισα). Λυπάμαι, δε γίνεται να σας περιμένω».
«Μα μια στιγμούλα θα κάνω μόνο!» επανέλαβε η κυρία και δυσανασχετώντας έντονα, ξεφύσηξε, μπήκε πάλι στο αμάξι της και το τράβηξε! Στάνταρ θα σκέφτηκε από μέσα της ότι τόση ώρα που μιλάμε, θα την είχε κάνει τη δουλειά της!!
Έφυγα κοιτάζοντας τριγύρω μου καχύποπτα… Έχει γούστο να πεταχτούν από μια μεριά Μπέκετ και Ιονέσκο και να μου κάνουν πλάκα. Βρε λες;
Φεγγαρόστρατα 
Δεν χρειαζόταν βρίσιμο. Εκπαιδευτική καρπαζιά χρειαζόταν η εν λόγο μαδάμ να μάθει.
Απορώ αν θα μπορούσες σε τέτοιες περιπτώσεις, να τραβήξεις μία φωτό από το κινητό το αυτοκίνητο παρκαρισμένο και να την κάνεις να το φυσά και να μην κρυώνει.
Ε ρε μπανανία αθάνατη…
Μα έχω γίνει ΚΑΙ δασκάλα!! Τι άλλο πια να κάνω η γυναίκα; Δεν είχα και το χάρακα μαζί μου… 😛 (Πλάκα κάνω).. Αλλά δεν έχεις πάντα την υπομονή και τη διάθεση για εκπαίδευση… 😦
Δε μου πέρασε καν από το μυαλό η φωτό… Δεν έχω μπει ακόμη σε τέτοιο τρόπο σκέψης μάλλον γι’ αυτό…
Έχω να πω πάντως εύγε για τον τρόπο που το χειρίστηκες. Πάντοτε πίστευα πως αυτός που θυμώνει κι εξαγριώνεται με μια κατάσταση, χάνει το δίκιο του. Εσύ διατήρησες τη ψυχραιμία σου, αλλά κι επέμεινες αρκετά ώστε να πάρεις αυτό που ήθελες τελικά -σπάνιος συνδυασμός!
Όσο για την «κυρία» της ιστορίας, απορεί κανείς γιατί τόση βιασύνη, και πάνω απ’όλα γιατί τόση έλλειψη σεβασμού. Θα της κόψουν το νερό αν το πληρώσει μια μέρα αργότερα;
Δεν μου κάνει εντύπωση ούτε η απαράδεκτη στάση της «κυρίας» της ιστορίας μας ούτε η ιδιαίτερη αντίδραση σου σε αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Καλό απόγευμα Απολλωνία.
Βασικά ένα κουβά ΣΚΑΤΑ στη ΜΟΥΡΗ ήθελε! Sorry κιόλας παιδιά!
Η ελληναράδικη λογική:
1) Η ράμπα είναι για τους αναπήρους.
2) Τί πιθανότητες υπάρχουν να εμφανισθεί ανάπηρος; Εάν σκεφτούμε ότι μάλλον οι μη-ανάπηροι είναι περισσότεροι, τότε οι πιθανότητες είναι χαμηλές.
3) Ποιός έχει προτεραιότητα; ΕΓΩ, Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ κλπ.
Άρα παρκάρω και τί έγινε; Και να εμφανισθεί ανάπηρος, λίγο θα περιμένει ή θα πάει πιο κάτω.
Το θέμα είναι ότι η ράμπα δεν είναι αποκλειστικά για αναπήρους (εννοείται ότι δεν είναι για παρκάρισμα). Η εν λόγω κυρία, που με τόση άνεση παρκάρισε σε κάποια άλλη στιγμη θα διαμαρτυρηθεί που κάποια ράμπα θα είναι κλειστή και θα έχει δυσκολίες να ανεβάσει το καροτσάκι με το μωρό, το καροτσάκι με τα ψώνια, τις συρόμενες βαλίτσες κλπ. Παρ’ ολ’ αυτά φαίνεται να μην καταλαβαίνει ότι κάποιοι έχουν μεγαλύτερες ανάγκες: μηδενική ενσυναίσθηση λοιπόν.
Καλημέρα
ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΟΤΙ ΕΙΧΕΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΩΣ ΕΠΙΕΙΚΩΣ ΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΟ ΚΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΦΕΡΕΙ.
ΠΕΡΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΑΝ , ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΣΟΥ , ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΣΤΟΡΙ.
ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΠΛΗΡΩΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΛΟΥ!!!!!!!!