Πάντοτε σου άρεσαν τα θρίλερ. Αυτό το «ρίσκο του καναπέ» είναι πιστεύεις το καλύτερο! Είσαι ασφαλής ενώ ταυτόχρονα η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη. Η καρδιά χτυπά γρήγορα. Το χέρι γραπώνει τον καναπέ και μπήγει τα νύχια βαθιά μέσα του. «Έλα μωρέ, σύνελθε. Αφού ξέρεις ότι αυτά είναι ψέματα», λες στον εαυτό σου.

Δεν το λες δυνατά γιατί σου ακούγεται γελοίο. Το λες όμως ψιθυριστά.

Ιδρώνεις. Το τηλεκοντρόλ λίγα εκατοστά πιο πέρα. Ούτε καν μέτρο. Θα μπορούσες να το αρπάξεις και να την κλείσεις τη ρημάδα την TV… Δεν το κάνεις. Μερικά λεπτά στο pause ίσως; Θα σε βοηθούσαν να πάρεις κανά δυο ανάσες. Έχεις ανάγκη να αναπνεύσεις. Όχι. Ούτε pause. Αλήθεια, πόση ώρα έχει περάσει από την τελευταία σου εκπνοή; Πρέπει να είναι τουλάχιστον ένα λεπτό από τη στιγμή που ο δολοφόνος πετάχτηκε μπροστά στην πρωταγωνίστρια και πετάχτηκες κι εσύ μαζί. Τότε ήταν που ανέπνευσες. Ναι, σίγουρα τότε! Ή μήπως όχι; Έχω την αίσθηση ότι τότε ρούφηξες μια γερή δόση αέρα… Κι έμεινες έτσι, ακίνητη, κρατώντας τον αέρα στα πνευμόνια σου, ξεχνώντας να τον βγάλεις.

Κι όπως είσαι εκεί καθηλωμένη, ανήμπορη ακόμη και ν’ αναπνεύσεις, ένας θόρυβος ακούγεται πίσω σου. Πετάγεσαι. Κοιτάς γρήγορα τριγύρω, αλλά όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους. Μα τι στο καλό, τρίζουν τα έπιπλα; Παίρνεις το μαξιλάρι του καναπέ και κουλουριάζεσαι με αυτό στην αγκαλιά σου. Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Κοντεύει να σπάσει. Το μικρό όμως διάλειμμα που είχες, σου έδωσε χρόνο να αναπνεύσεις και να σκεφτείς… Ε, ρε τι πάθαμε σήμερα! Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Τα μάγουλά σου καίνε. Από τις ρίζες των μαλλιών σου αισθάνεσαι ένα μούδιασμα. Στη ραχοκοκαλιά σου στάζουν σταγόνες ιδρώτα. Αλήθεια, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;

Μα δεν μπορώ να το κλείσω… είναι ωραία ταινία!

Είναι; Είναι όντως ωραία ταινία;

Ε, εντάξει, δεν είναι και η ύψιστη μορφή τέχνης… μπα, για την ακρίβεια χαζομαρίτσα είναι…

Αλήθεια τότε… γιατί τη βλέπεις;

Είναι ωραία ταινία! Σταμάτα να μου μιλάς γιατί μου αποσπάς την προσοχή…

…

Δεν είναι η ταινία… είναι αυτό που νιώθεις. Σε κάνει να νιώθεις… ζωντανή! Σπίτι σου, στον καναπέ σου, αλλά ζωντανή! Σαββατόβραδο, μόνη, αλλά ζωντανή!

Η πρωταγωνίστρια ουρλιάζει. Δε θα προλάβει να γλιτώσει! Θα την σκοτώσει! Κι όμως!… Τον σκοτώνει αυτή. Βρίσκει ένα καδρόνι και τον χτυπάει με δύναμη. Έτσι, καλά του κάνει! Αφήνει το καδρόνι γεμάτο αίματα να πέσει απ’ τα χέρια της. Τρέχει. Το σκάει. Φεύγει, φεύγει όσο πιο μακριά από εκεί μπορεί. Όσο απομακρύνεται τόσο χαμογελάει. Αχ, τι όμορφη νύχτα!

Ξαφνικά, το ίδιο ματωμένο καδρόνι την χτυπάει στην πλάτη. Ουρλιαχτά, αίμα, τίτλοι τέλους.

Η ανάσα σου έχει κοπεί. Οι τρίχες του ενός χεριού σου ορθώνονται απότομα. Κάτι σε αγγίζει! Τόσο απαλά, τόσο ανεπαίσθητα. Θα μπορούσε να ήταν απλώς ο αέρας, αλλά δεν είναι! Πετάγεσαι απότομα και βγάζεις μια κραυγή…

Πίσω σου στέκεται αγουροξυπνημένος εκείνος. Σε χαϊδεύει απαλά με τα κρύα του δάχτυλα. «Σσσς, μη φωνάζεις, θα ξυπνήσεις το παιδί!» σου ψιθυρίζει. «Άντε δε θα έρθεις για ύπνο;»

Η αδρεναλίνη πέφτει, η καρδιά ηρεμεί, η αναπνοή επανέρχεται. Πιάνεις το τηλεκοντρόλ και σβήνεις την τηλεόραση. Σηκώνεσαι και τον ακολουθείς. Απλώνεις το χέρι να κλείσεις το φως. Στέκεσαι και παρατηρείς το σαλόνι με προσοχή. Σχεδόν με νοσταλγία. Μετά πατάς το διακόπτη και το σκοτάδι απλώνεται στο δωμάτιο.

Ευτυχώς, είσαι ασφαλής εδώ…