Λοιπόν τις τελευταίες μέρες ακούω πολλές απόψεις. Όλοι φωνάζουν. Όλοι είναι εξοργισμένοι. Άλλοι με τους μπάτσους, άλλοι με αυτούς που τα καίνε, και όλοι βέβαια με τη δολοφονία του μικρού Αλέξη.

Υπάρχουν λοιπόν και αυτοί που λυπούνται για την περιουσία του φτωχού κοσμάκη και εξαγριώνονται και λένε: «Τι σας φταίνε ρε σεις τα μικρά μαγαζάκια και τα καίτε; Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα φάνε αύριο;»

Δεν τους αδικώ! Αυτός είναι ο λογικός τρόπος σκέψης.

Εν μέρει…

Βάζω όμως στοίχημα ότι το 99% των ανθρώπων που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα δεν έχουν ιδέα τι θα πει να έχεις ένα μικρό μαγαζάκι στο κέντρο της Αθήνας!

Κάνατε καμιά βόλτα την επόμενη μέρα; Εννοώ τη μέρα μετά το «χάος»; Μιλήσατε με ανθρώπους που έχουν μικρά μαγαζάκια να σας πουν τη γνώμη τους; Πετύχατε κανέναν από τους «τυχερούς», που το μαγαζάκι του «σώθηκε», για να δείτε την απογοήτευση στα μάτια του;

Θα σας πω το εξής λοιπόν. Αν το είχατε κάνει, θα παίρνατε στην πλειοψηφία τους, την εξής απάντηση: «Ήμασταν έτσι κι αλλιώς στα πρόθυρα να το κλείσουμε! Κρίμα που δε μας το έκαψαν, γιατί έτσι, θα παίρναμε την αποζημίωση που υποσχέθηκε το κράτος!»

Τώρα γλίτωσαν από τις φωτιές. Αλλά όχι από τη φτώχεια!

Δε δικαιολογώ τις φωτιές. Είμαι ενάντια στη βία. Σε κάθε είδος βίας.

Αλλά γιατί ρε παιδιά δε φωνάζατε όταν τους «έκαιγαν» οικονομικά οι κυβερνήσεις; Έπρεπε να λαμπαδιάσει η Αθήνα (και όλη η χώρα δηλαδή) για να φωνάξετε;

Πού ήσασταν πριν, να υψώσετε τη φωνή σας; Πριν αρχίσει η κατρακύλα αυτών των ανθρώπων. Πριν φτάσουν στο έσχατο σημείο να θέλουν να κλείσουν τα μαγαζιά τους. Πριν φτάσουν σε τέτοια εξαθλίωση, ώστε να εύχονται να είχαν κάψει και το δικό τους μαγαζί!

Σαν να αργήσατε λίγο να λυπηθείτε τον κοσμάκη που πεινάει, δε νομίζετε;

Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα με τις φωτιές…

Πρέπει να κορώσουν, προτού μυρίσει κάρβουνο…