Μια φορά κι ένα καιρό… ήταν ένα όμορφο παραμύθι! Ένα πολύ όμορφο παραμύθι!
Με μακριά εβένινα φτερά!
Αυτό το παραμύθι λοιπόν όπως πετούσε ψηλά στον αέρα, περήφανο και παιχνιδιάρικο όπως ήταν, έβλεπε κάθε φορά τη θάλασσα και τη λιμπιζόταν! Κοιτούσε προς τα κάτω κι έβλεπε το είδωλό του, που αντικατοπτριζόταν στα βαθειά νερά της…
Ώσπου κάποια στιγμή μπερδεύτηκε, και νόμιζε ότι είχε να κάνει με όμοιό του… Νόμιζε ότι ήταν κι η θάλασσα ένα φτερωτό εβένινο παραμύθι!!
Έτσι, μια μέρα αποφάσισε να μπει στο νερό! Κι αφού πρώτα εξήγησε στη θάλασσα πόσο πολύ μοιάζουν οι δυο τους, και με διάφορα επιχειρήματα την έπεισε γι’ αυτό, στη συνέχεια, μπήκε και κολύμπησε μέσα της…

Η θάλασσα πίστεψε ότι το παραμύθι της έμοιαζε. Κι άνοιξε την αγκαλιά της και το δέχτηκε μέσα της. Γιατί η θάλασσα είχε μεγάλη αγκαλιά… μεγαλύτερη από τα δικά του φτερά… Το κράτησε, λοιπόν, στην αγκαλιά της σφιχτά. Όμως, χωρίς να το καταλάβει, του έβρεξε τα φτερά!
Κι έτσι το παραμύθι άρχισε να χαλάει σιγά σιγά… Πέταξε βιαστικά μακριά της, προτού καταστραφούν ολοσχερώς τα φτερά του!
Κι έκτοτε η θάλασσα κοιτάζει θλιμμένη το παραμύθι της, που χάλασε τόσο άδοξα, και που δεν ήταν κι αυτό μια βαθιά, μεγάλη θάλασσα, όπως της είχε πει!

UPDATE:

Αν είσαι ακουστικός τύπος… άκουσε το παραμύθι εδώ: 

[audio http://Apolloniart.podbean.com/mf/play/ctetd/Erotevmenimeenaparamythi.mp3]

Ως μουσικό χαλί ακούγεται το “Ballade no.4 in f minor, op.52″ του Frederic Chopin από https://musopen.org/ διαμέσου http://en.wikipedia.org/